domingo, 13 de noviembre de 2011

Terra erma


He esperat a escriure sobre aquestes eleccions fins que no  s’ha arribat a la meitat de la campanya electoral i ja he vist la major part de debats que s’han programat, sigui a TV3, sigui a d’altres televisions d’àmbit estatal. Val a dir que les meves esperances de trobar-hi alguna idea interessant o, si més no, atractiva, eren més aviat escasses i, per una vegada, no he anat errat. I parlo, simplement, d’idees, no de projectes.  Mai com avui no m’havia semblat tan erm  i desolador el panorama polític que ens envolta.

Tinc la impressió que aquesta sensació de desconcert i d’una certa ràbia mal amagada que ara mateix tinc és compartida per força gent, sobretot de la meva generació. Jo crec en la política, jo crec en els polítics.  He vist que la política serveix i que els polítics són honrats i útils, i ho he vist en distancies curtes, no desde la llunyania.  Per això, m’empipo cada vegada que sento generalitzacions del tipus de “tots els polítics són corruptes” o bé “tots els ajuntaments roben”,  per més que hagi d’admetre que de raons per pensar així no en falten. Em “sulfuro” quan escolto renúncies  com “no hi ha res a fer” o bé “deixa-ho estar, no és culpa teva”, perque penso que sempre hi ha alguna cosa a fer  i perque, a més, molt sovint qui t’ho diu pertany a una categoría de fauna que detesto sense cap mena de cordialitat: els polítics de café, els escalfa-cadires, els que pontifiquen i  adoben el món en un tres i no res.... sense mullar-se, és clar.

Però, vist el que estem veient aquests darrers anys i vist i escoltat el que es diu en la present campanya electoral,  aquesta vegada he estat a punt de donar-los-hi la raó.... I no m’ha agradat..  No sóc dels que pensen que qualsevol temps passat va ser millor, però, pel que fa a projectes polítics i a dirigents polítics,... quina diferència! A part del cara a cara Rubalcaba-Rajoy, que vaig trobar excepcionalment pobre, he volgut parar atenció en els debats multilaterals que hi ha hagut, tant a nivell català com a nivell espanyol.  Unes quantes hores de televisió i sóc incapaç d’esmentar cap idea remarcable..... tret, potser, i a sensu contrario, de l’afirmació feta pel perenne Jorge Fernández Díaz en el sentit que el PP voldria  un sistema educatiu català trilingüe, amb el català, el castellà i l’anglès al mateix nivell.... Per tal d’erosionar el català, se les empesquen totes! M’ha cridat l’atenció l’automatisme i l’aparent falta de convicció amb què els diversos  representants partidaris formulaven els respectius postulats, sense encetar cap debat que hagi merescut aquest nom. Per no parlar de l’arrogància d’algun candidat que parlava directament a càmera, menystenint completament els seus companys de reunió....

Malgrat tot el que he dit, aniré a votar. I no votaré en blanc. No crec en els vots en blanc. Penso que no volen dir res. No se sap si corresponen a algú disconforme amb el sistema, o a algú ultra-esquerrà, o a algú ultra-dretà o a algú que no es troba bé enlloc.... Aniré a votar perque, entre d’altres coses, he estat una bona part de la meva vida sense poder fer-ho. I, més o menys, ja tinc decidit què votaré. Però reconec que serà un vot de mínims, un pur exercici de supervivència democrática.... I això em fa sentir malament.

PS.- Aquest diumenge fa un mes que les treballadores de Metges sense Fronteres  Montserrat Serra i Blanca Thiebaut  van ser segrestades al camp de refugiats   de Dadaab (Kènia).




Tierra yerma


He esperado a escribir sobre estas elecciones hasta que no se ha llegado a la mitad de la campaña electoral y ya he visto la mayoría de debates que se han programado,  ya sea en  TV3, ya sea en otras televisiones de ámbito estatal. Mis esperanzas de encontrar alguna idea interesante o, al menos, atractiva eran mas bien escasas y, por una vez, no me he equivocado Y hablo, simplemente, de ideas, no de proyectos. Nunca como hoy me había parecido tan yermo y desolador el panorama político que nos rodea..

Tengo la impresión de que esta sensación de desconcierto y de una cierta rabia mal escondida que ahora mismo siento es compartida por bastante gente, sobretodo de mi generación.  Yo creo en la política, yo creo en los políticos.  He visto que la política sirve y que los políticos son honrados y útiles, y lo he visto desde las distancias cortas, no instalado en una confortable lejanía. Por ello, me molesta cada vez que oigo generalizaciones del tipo “todos los políticos son corruptos” o bien  todos los ayuntamientos roban”,  por mas que deba admitir que no faltan razones para pensar así. Me “sulfuro” cuando oigo renuncias como “no hay nada que hacer” o bien  déjalo estar, no es culpa tuya”, porque pienso que siempre hay algo que puede hacerse y porque, además, a menudo quien así habla pertenece a una categoría de fauna que detesto sin ningún tipo de cordialidad: los políticos de café, los calienta-sillas, quienes pontifican y arreglan el mundo en un plis-plas.....sin mojarse, claro.

Pero, visto lo que estamos viendo estos últimos años y visto y oído lo que se dice en la presente campaña electoral, esta vez he estado a punto de darles la razón.... Y no me ha gustado.  No  soy de los que piensan que cualquier tiempo pasado fue mejor pero, por lo que se refiere a  proyectos políticos y a dirigentes políticos.... ¡qué diferencia! Aparte del cara a cara Rubalcaba-Rajoy, que encontré excepcionalmente pobre, he querido poner mi atención en los debates multilaterales que ha habido, tanto a nivel catalán como a nivel español. Unas cuantas horas de televisión y soy incapaz de mencionar ninguna idea remarcable..... excepto, tal vez, y a sensu contrario, de la afirmación hecha por el perenne Jorge Fernández Díaz en el sentido de que el PP querría un sistema educativo catalán trilingüe, con el catalán, el castellano y el inglés al mismo nivel....  Con tal de erosionar el catalán, se las saben todas... Me ha llamado la atención el automatismo y la aparente falta de convicción con que los diversos representantes partidarios  formulaban sus respectivos postulados, sin iniciar debate alguno que mereciera tal nombre. Por no hablar de la arrogancia de algún candidato que hablaba directamente a cámara, menospreciando completamente a sus compañeros de reunión..

A pesar de todo lo dicho, iré a votar. Y no votaré en blanco. No creo en los votos en blanco. Creo que no significan nada. No se sabe si corresponden a un disconforme con el sistema, o a algún ultra-izquierdista, o a algún ultra-derechista o a alguien que no se encuentra bien en ningún sitio. Iré a votar porque, entre otras cosas, he estado buena parte de mi vida sin poder hacerlo. Y, mas o menos, ya tengo decidido qué votaré. Pero reconozco que será un voto de mínimos, un puro ejercicio de supervivencia democrática.... Y eso me hace sentir mal.

PS.- Este domingo se cumple  un mes que las trabajadoras de Médicos sin Fronteras  Montserrat Serra y Blanca Thiebaut  fueron secuestradas en el campo de refugiados de Dadaab (Kènia).

No hay comentarios:

Publicar un comentario